Słowa jak Niezliczone Krople Deszczu ...

Słowo nie wiem, co się ostatnio ze mną dzieje. Przychodzą same, za każdym razem, gdy wieczorem kładę się spać i gaszę światło. Zamykam oczy. I wtedy przychodzą, niespodziewanie, nagle, tak wyraziste, że bez cienia wahania, podrywam się z łóżka i je zapisuję. Myśli. Dziś też jedna pojawiła mi się. Nie wiem, co to wszystko znaczy. Ale czuję, że muszę je zapisywać takie, jakie są, bez upiększania. Tak, jak pojawiają się w głowie. Nie wiem, jak nazwać to, co już spisałam. Słowo wiersze średnio mi pasuje, bo one nie mają ani rymu, ani rytmu, Choć forma wizualna zapisu przypomina wiersz.
Najbardziej pasuje mi Refleksje, albo wierszo-refleksje. Zawsze mnie irytowała ludzka potrzeba nazywania wszystkiego. Nazywanie rzeczy, zjawisk, jest jakby zamykaniem ich cudownej natury w więzieniu, w 4 ścianach, które ograniczają.

Za każdym razem, gdy coś nazywamy, odbieramy sobie możliwość poznania prawdziwej istoty danej rzeczy.

Zamykamy możliwość rozwoju danej rzeczy, w naszej świadomości. To jest tak, jakbyś zaczął pisać powieść i zamknął na klucz napisany fragment w szafie. Nie ma możliwości, by powieść żyła, jeżeli nie dostanie się w ręce czytelników.

W związku ze słowem/słowami. Inna rzecz, która zawsze mnie irytowała, jeszcze z czasów szkoły średniej. Język polski, nasza nudna nauczycielka i jej nieustanne pytanie, powtarzane mechanicznie każdego dnia. Co autor miał na myśli? Widać od razu, że kobieta sama nigdy w życiu niczego nie stworzyła. Mam na myśli, niczego kreatywnego. Bo który twórca, artysta, pisarz, choć między tymi dwoma należałoby postawić znak równości, no więc który twórca siada i planuje swoje dzieło?

Dzieło się rodzi, nagle, niespodziewanie. Trochę, jak ludzkie życie.

Dzieło żyje, rozwija się jak płód w łonie matki, a twórca rozwija się wraz z nim. Powstawanie dzieła to proces nieprzewidywalny, tajemnica, przygoda. Jak można zatem z góry założyć, co autor miał na myśli. W ogóle takie dywagacje, co ktoś miał na myśli i co gorsza, uważanie, że te nasze dywagacje to prawda, to absurd. Pamiętam, jakby to było dziś, jak wspomniana pani polonistka tępiła każdego ucznia, którego dywagacje na temat myśli i motywów autora dzieła, odbiegały od jej własnych, bądź od tych, zapisanych w podręcznikach do literatury.

Pamiętam, jak dwóch z naszych kolegów, na 3 miesiące przed maturą, pogrzebali swoją przyszłość artystyczną tym, że odważyli się odezwać na j. polskim i wyrazić zdanie inne, niż nasza pani. Przez 5 lat nauki w liceum plastycznym, po raz pierwszy tamtego pamiętnego roku, okazało się, że są tacy słabi, że z polskiego nie zostali dopuszczeni do matury.

Ciekawe, co by nasza pani polonistka, pomyślała o tekście, który kiedyś, znienacka pojawił mi się głowie, a który zamieszczam poniżej.

Słowo

Słowa Niezliczone jak krople deszczu,

Targane wiatrem jak jesienne liście,

Słowa, niewidzialne, Żyjące ułamki sekund

W bliżej nieokreślonej przestrzeni.

Jakaż się kryje w nich moc,

Siła tajemna, która kreuje

Światy tak piękne i delikatne

Jak zroszona deszczem

Pajęczyna w promieniach słońca,

A zarazem potrafi je

W jednej krótkiej chwili

Obrócić w proch, w nicość, w piekło?

Słowo, jedno małe słowo,

Może zamienić raj człowieka szczęśliwego

W piekło wiecznie umierającej miłości.

Ciekawe, czy moja była nauczycielka kiedykolwiek pomyślała, że jej słowa, nie jesteś dopuszczony do matury, to były sztylety, które wbiła w serce dwóch wrażliwych, młodych ludzi. Tymi słowami zabiła ich, dwóch zdolnych artystów. Za każdym razem, gdy o tym myślę, o tej historii sprzed lat i tym, jaką potężną moc mają słowa, zastanawiam się, jak my ludzie używamy języka niestarannie, lekko, bezmyślnie.

Ile razy ja sama, zraniłam kogoś w życiu, bo powiedziałam coś, co kazało się sztyletem wbitym w serce. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że możesz kogoś przepraszać nie wiem jak bardzo za to, co powiedziałeś, ale rany w sercu nie usuniesz nigdy, a osoba zraniona może nie wiem, jaki trud podjąć, by się uleczyć z tego bólu, nigdy do końca życia blizna nie przestanie boleć.

W ostatnich latach zrobiłam olbrzymi wysiłek, by moje rany zagoiły się. Nie mam żalu do nikogo. Ale pamiętam. Kiedykolwiek przypomina się zranienie z przeszłości, myślę o tym z dziwnym spokojem w sercu. Przyglądam się jakby z zewnątrz temu bólowi. Zastanawiam, jak dziwnie ludzie ze sobą funkcjonują na tym świecie.

Wyobrażamy sobie nieustannie zagrożenia, choćby w postaci dziwnych, nieprzyjaznych kosmitów.

Z góry przyjmujemy postawę obronną. Ciekawe dlaczego kosmici mają być nieprzyjaźni. A może będą bardziej miłującym narodem, niż ktokolwiek z nas tutaj na ziemi był? A może my swoje ziemsko-ludzkie cechy wrogości przypisujemy tym wyobrażonym postaciom z innego świata? Bo pewnie znając dzieje ludzkości, my Ziemianie byśmy tak zrobili z nowym lądem, planetą. Byśmy wymordowali wszystkich tam żyjących, łącznie ze zwierzętami. Tak, jak to miało miejsce w Ameryce Północnej i wielu innych miejscach ziemi. Ale czy nasza destrukcyjna ludzka natura dotyczy tylko zdobywania nowych lądów? Może w mniejszym wymiarze, każdego dnia, niszczymy czyjeś życie, przez jedno małe słowo. 

Jest taki sposób komunikacji, który nie rani. Ale o tym innym razem.