Dzieje Pomylonych Pojęć - Tolerancja

Tolerancja, to zmuszanie swojej ludzkiej natury do udawania, że akceptuję to, czego jako jednostka nie potrafię lub też nie chcę zaakceptować.

W czasie studiów artystycznych, jedną z książek, które wówczas mnie pasjonowały szczególnie, była książka wybitnego filozofa, Władysława Tatarkiewicza Dzieje Sześciu Pojęć. Z biegiem lat przekonałam się, że zgłębianie języka, jego logiki i braku takowej, to moja wrodzona cecha. Czasami doprowadza ona do tego, że otoczenie dziwnie na mnie reaguje, słysząc moje dość kontrowersyjne opinie w wielu kwestiach. Nic na to nie poradzę, skoro jakaś myśl pojawia mi się w głowie, jako reakcja na pewną sytuację, zdarzenie, to czy mam udawać, że tej myśli nie było? Albo, czy mam udawać, że myślę w taki sposób, jak naprawdę nie myślę?

No właśnie. Ciągle w życiu jesteśmy zmuszani do wyrażania tego, czego nie myślimy, nie czujemy. Tylko tego, co otoczenie chce od nas usłyszeć.

Jednym z takich powszechnie używanych pojęć, jest słowo tolerancja. Cóż ona właściwie oznacza?

I nie pytam tutaj o definicję słowa, tę znam. W mojej ocenie, tolerować, to nic innego jak dawać przyzwolenie na coś, z czym się nie zgadzam, nie lubię czegoś, nie akceptuję. To jak w tym kawale o psie, co siedzi na gwoździu i wyje, zamiast zmienić miejsce siedzenia. Tolerujemy coś, co w gruncie rzeczy kłuje nas, jak ten gwóźdź w tyłek psa.

Na przykład nie cierpimy lub po prostu, nie lubimy jakieś narodowości, czy rasy ludzkiej, bądź zwyczajnie, naszych sąsiadów. Uczeni jednak jesteśmy, że tak nie wolno, że wszyscy są ludźmi, że wszyscy tacy sami, równi, itp. A z drugiej strony, od dzieciństwa jesteśmy uczeni, z tym to się nie baw, bo on jest z TAKIEJ rodziny, a z tamtą to się nie zadawaj, bo ona się źle uczy, z tamtym też się nie baw, bo jego rodzicie nie wykształceni. ... I tak 'hodowani' dorastamy w przekonaniu o swojej nieomylności, swojej wspaniałości.

Pamiętam jak dziś, choć było to bardzo dawno. W pierwszej klasie podstawówki, słynny Elementarz Falskiego i edukacja, by nas dobrze wychować. Wtedy to poznałam wiersz o Murzynku Bambo i dołączony do niego komentarz nauczycielki, że choć Murzynek ma czarną skórę, to on taki sam, jak my i nie wolno za kolor skóry prześladować. Trzeba być dla nich dobrymi. Przy czym 'nich', to byli ci inni, czarni. Po latach zrozumiałam, ile szkody takie nauczanie wyrządziło całym pokoleniom ludzi na tej planecie. Dzieciom małym nie trzeba mówić, że nie mają kogoś prześladować za kolor skóry. Dla dzieci małych nieważne jest, jaki kolor ktoś ma, czy jest biedny, czy bogaty, ładny, czy brzydki. Z natury, dziecko kocha cały świat. Ale dorośli wiedzą lepiej, co dla dziecka dobre i wyznaczają im granice tego, co niby dobre, i tego co trzeba później całe życie tolerować.

Takich spostrzeżeń można by przytoczyć znacznie więcej. Wiem, że każdy z Was ma takie doświadczenia. Ja podsumuję te krótkie rozważania, że tolerancja to nic dobrego.

Tolerować, to nic innego jak ścierpieć coś, czego nie cierpię. Zamiast tego, uczmy postawy otwartości  na inność, postawy zrozumienia inności, a najlepiej, postawy uczenia się od inności.

 Za sugestią Wandy co do słowa inność, słuszną zresztą, za co bardzo serdecznie dziękuję autorce komentarza, powyższy tekst w kolorze o tolerancji zamieszczam poniżej, po korekcie.

Tolerować, to nic innego jak ścierpieć coś, czego nie cierpię. Zamiast tego, uczmy postawy otwartości na różnorodność, postawy zrozumienia różnorodności, a najlepiej, postawy uczenia się od różnorodności.

Ciekawa jestem, co Ty o tym sądzisz? Podziel się z nami swoją opinią i napisz komentarz.